Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Ομολογία Γέροντος Γαβριήλ κατά του Οικουμενισμού (Βίντεο) Κείμενα του ιατρού Φωτίου Μιχαήλ για τον οικουμενισμό και τον Μακεδονικό Αγώνα



Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης

Ομολογία Γέροντος Γαβριήλ κατά του Οικουμενισμού (Βίντεο) Κείμενα του ιατρού Φωτίου Μιχαήλ για τον οικουμενισμό και τον Μακεδονικό Αγώνα


Ακολουθούν:

Το βίντεο με τον Γέροντα Γαβριήλ
Κείμενα του ιατρού Φωτίου Μιχαήλ

Καλή ανάγνωση

1. Ο Γέροντας Γαβριήλ ομιλεί κατά της ψευτοσυνόδου στο Κολυμπάρι και δίνει ευλογία στον πατήρ Σάββα να πάει στην Ρουμανία για την ενημέρωση των εκεί Ορθοδόξων



2. Κείμενα του ιατρού Φωτίου Μιχαήλ


Τί ἐστί ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Μία θρησκεία μόνο εἶναι, ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανική Θρησκεία. Καὶ τό πνεῦμα αὐτό τὸ ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές.Τὰ ἄλλα πνεύματα εἶναι πνεύματα πλάνης καὶ οἱ διδασκαλίες τους εἶναι μπερδεμένες.

Πρέπει νὰ δοῦμε ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια.Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι στὴν Ὀρθοδοξία.Ἐγώ τὴν ἔχω ζήσει καὶ τὴν ξέρω, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔχω ζήσει, μέσα σὲ ἁγίους ἀνθρώπους, ποὺ πέφτουν, στὸ πνεῦμα αὐτό τῆς ἀληθείας.Ὑπάρχουν πολλά φῶτα ποὺ βλέπει κανείς καὶ ἐντυπωσιάζεται. Μὰ ἕνα εἶναι τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινό.Πρέπει νὰ τὰ σκεφτοῦμε αὐτά

(Άγιος Πορφύριος)

.ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, στὴν κοινωνικὴ ἕνωση, στὴν ἐμπορικὴ ἕνωση, στὴν πολιτισμικὴ ἕνωση καί, προπαντῶς, εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμε Οἰκουμενισμός. Στὴ χοάνη αὐτὴ νὰ ρίξουμε ὅλες τὶς θρησκεῖες, νὰ βγάλουμε αὐτὸ ποὺ λέμε Οἰκουμενισμός. Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸν διώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.


(Ἀπὸ ὁμιλία π. Ἀθαν. Μυτιληναίου γιὰ τὴνΠεντηκοστή-

Ὁ Σατανᾶς, φθονῶν τὸ μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία παρέμεινε παρθένος ἁγνή, ἄμικτος ἀπὸ τὰ μιάσματα πλανῶν καὶ αἱρέσεων, ἐτεχνούργησε τὸ νέον τοῦτο σύστημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
………………………………………………………………………………………………………………………


Ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἀγάπης κρύπτεται ὁ Ἀπατεών, ὁ ὁποῖος προτρέπει τοὺς Ὀρθοδόξους ν᾿ἀνοίξουν τὰς θύρας καὶ νὰ δεχθοῦν καὶ νὰ ἐναγκαλισθοῦν ὅλους τοὺς αἱρετικούς, καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους ἀκόμη, καὶ νὰ γίνουν ὅλοι μία συναλοιφή.

(† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης )

Σέ καμία περίπτωση ὅμως καί γιά κανένα λόγο ἡ ᾿Εκκλησία δέν ἀδικεῖ τήν ἀλήθεια γιά νά ἐξυπηρετήσει δῆθεν τήν ἀγάπη, διότι ἀποκομμένη ἀπό τήν ἀλήθεια ἡ ἀγάπη ἐκφυλίζεται σέ ἀπάτη.


Αὐτήν τήν ἀπάτη προβάλλει ἐντυπωσιακά καί φαντασμαγορικά ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῎Αν μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ μαζοποίηση καί χυλοποίηση τῶν πάντων κάτω ἀπό τόν ὁδοστρωτήρα τῆς παγκοσμιοποίησης, δέν εἶναι λιγότερο ἐπικίνδυνη ἡ μετάλλαξη τῆς οἰκουμενικότητας τῆς ᾿Εκκλησίας στό πονηρό καί διάτρητο οἰκουμενιστικό μοντέλο, πού προωθεῖ ὁ Οἰκουμενισμός ἀνασταίνοντας τόν σαρωτικά ἀπέλπιδα συγκρητισμό. Αὐτός θά ἀποτελεῖ τή βάση τῆς προσχεδιασμένης καί ἤδη ἐκκολαπτόμενης νέας ἐκκλησίας.
                                                 

(Στέργιος Ν. Σάκκος, καθηγητής Θεολογικής ΑΠΘ)


Ὑπάρχει ἕνα κίνημα πού λέγεται «Οἰκουμενισμός». Πρόσεχε μή σέ πλανήσει τό δόλιο αὐτό κίνημα. Εἶναι μιά μεγάλη αἵρεση, εἶναι «παναίρεση». Ἡ αἵρεση αὐτή θέλει νά ἑνώσει τήν ἀλήθεια τῆς πίστης μας μέ τά ψέματα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, γιά ἀγάπη τάχα, γιά ἑνότητα τάχα. Ἀλλά, ὅπως τό καταλαβαίνεις, δέν μπορεῖ τό ψέμα νά ἑνωθεῖ μέ τήν ἀλήθεια, οὔτε τό φῶς νά ἑνωθεῖ μέ τό σκοτάδι. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τό βάπτισμά μας ὁρκιστήκαμε ὅτι θά κρατήσουμε τήν πίστη μας, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀκόμη, ἀγαπητέ μου, καί ἄν ἔρθουν χρόνια, πού μᾶς βάλουν τό μαχαίρι στόν λαιμό γιά τήν πίστη μας, ἐμεῖς νά ποῦμε αὐτό πού ἔλεγαν οἱ ἅγιοι μάρτυρες: «Πιό βαθιά τό μαχαίρι· δέν ἀρνοῦμαι τήν ἀγάπη μου στόν Χριστό καί τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μου».

                                                                  (Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας)


Ἐπειδή βλέπω τόν μεγάλον σάλον πού γίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρων φιλενωτικῶν κινήσεων καί τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου μετά τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα καί ἐγώ σάν τέκνον Της…

…Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην, δυστυχῶς, τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή.

Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει.

Ἐπίσης, ἄς γνωρίσωμεν καλά ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Η μόνη ἔλλειψις πού παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ πατερικές ἀρχές. Εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί. Ὅμως, δέν εἶναι ἀνησυχητικόν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί Αὐτός τήν κυβερνάει.



  • Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κοινὸν ὄνομα διὰ τοὺς ψευδοχριστιανισμούς, διὰ τὰς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν (ἀνθρωπισμῶν), μὲ ἐπὶ κεφαλής τὸν Παπισμόν. Ὅλοι δὲ αὐτοὶ οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι οἱ ψευδοεκκλησίαι, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τὴν ἄλλην αἵρεσιν. Τὸ κοινὸν εὐαγγελικὸ ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις. (Ἀγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα»

(Ἐφραίμ Κατουνακιώτης)

Η Ορθόδοξη ιεραποστολή είναι η απάντηση στη νοθεία της πίστεως. Μόνο αν η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει ορθόδοξα την ιεραποστολή της προς τους ετεροδόξους, τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να υπάρχει ανατροπή, όχι της ορθοδοξίας (!), αλλά της αιρέσεως του οικουμενισμού υπέρ της σωτηρίας των ετεροδόξων.

(π. Πέτρος Χήρς)




Εσύ, παππού, πολέμησες στον Μακεδονικό Αγώνα; 
Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός


- Αυτήν την Κυριακή, καλό μου εγγονάκι, τιμούμε την επέτειο του Μακεδονικού Αγώνα. Στις εκκλησιές μας θα γίνουν μνημόσυνα για τους Μακεδονομάχους και θα ψαλούν δοξολογίες. Τα σπίτια και τα δημόσια κτίρια θα σημαιοστολιστούν. Οι δάσκαλοι, στα σχολεία, θα μιλήσουν στα παιδιά για τις θυσίες και τα μαρτύρια των αγωνιστών και οι προτομές των μακεδονομάχων θα στολιστούν με δάφνινα στεφάνια.


- Και γιατί όλα αυτά, παππού; Τόσο σημαντική είναι αυτή η επέτειος;
- Είναι πολύ σημαντική, παιδί μου, αλλά δυστυχώς εμείς οι Έλληνες δεν της έχουμε δώσει την αξία και την λαμπρότητα που της πρέπει. Αρκεί να σου πω ότι η επέτειος αυτή τιμάται μονάχα εδώ, στα χώματα της Μακεδονίας μας, ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα δεν γίνεται ούτε η παραμικρή αναφορά. Κι ας έχουνε πει γνωστοί ιστορικοί και μεγάλοι πολιτικοί άνδρες ότι η επέτειος του Μακεδονικού Αγώνα είναι ισάξια με εκείνη της 25ης Μαρτίου.

- Εσύ, παππού, πολέμησες στον Μακεδονικό Αγώνα;
- Εγώ, άγγελέ μου, δεν πολέμησα. Πολέμησε, όμως, ο πατέρας μου, δηλαδή ο προπάππος σου. Ο Αγώνας τον είχε βρει παλληκαράκι είκοσι χρονών. Σαν να τον βλέπω, τώρα, να μας διηγείται γεγονότα και περιπέτειες από τα χρόνια εκείνα.

- Και τι σας έλεγε, παππού;
- Θυμάμαι, που μας μιλούσε για τον Παύλο Μελά, για τον καπετάν Άγρα και τον βάλτο των Γιαννιτσών, για τον δεσπότη της Καστοριάς,  τον Γερμανό Καραβαγγέλη, για τον καπετάν Ράμναλη και πιο πολύ θυμάμαι, που τα μάτια του ήτανε συνεχώς βουρκωμένα. Μας τραγουδούσε στο τέλος και ένα τραγούδι για τον θάνατο του Παύλου Μελά και μετά έπεφτε σε βαθείς συλλογισμούς.  

-Με ποιους πολεμούσε ο Παύλος Μελάς, παππού;
- Χρυσό μου εγγονάκι, ο Παύλος Μελάς στα 1904, τότε δηλαδή που η Μακεδονία μας κινδύνεψε πάρα πολύ, ήταν ένας γενναίος ανθυπολοχαγός, που άφησε, στην Αθήνα, την γυναίκα του και τα δυο του μικρά παιδιά και ήρθε εδώ στην Μακεδονία, μαζί με άλλους αξιωματικούς από την ελεύθερη Ελλάδα, για να οργανώσει τον Αγώνα και να σώσει την Μακεδονία μας.

- Από ποιους να την σώσει, παππού; Η Μακεδονία δεν ήταν ελεύθερη το 1904;
- Στα χρόνια εκείνα, η Ελλάδα μας δεν ήτανε έτσι όπως την ξέρεις σήμερα. Η ελεύθερη Ελλάδα έφτανε τότε μέχρι την Ελασσόνα. Λίγο πάνω από την Λάρισα, δηλαδή. Η Μακεδονία μας, στα 1904, ήταν ακόμα σκλαβωμένη στους Τούρκους, όπως επίσης και η Ήπειρος και η Θράκη και τα νησιά μας.
Το πρόβλημα, όμως, τότε, δεν ήτανε μονάχα ο τούρκικος ζυγός. Ο πιο μεγάλος κίνδυνος ήταν από αλλού. Από τους Βουλγάρους.

- Γιατί, παππού; Τι έκαναν οι Βούλγαροι και κινδύνεψε τόσο πολύ η Μακεδονία μας;
- Οι Βούλγαροι, στα 1870, έφυγαν από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και ίδρυσαν δικό τους πατριαρχείο, την λεγόμενη βουλγαρική εξαρχία. Από τότε και μετά έβαλαν σκοπό τους, να μας αναγκάσουν όλους τους Μακεδόνες, να μιλάμε την βουλγάρικη γλώσσα, να έχουμε στα σχολεία μας Βούλγαρους μονάχα δασκάλους και οι παπάδες μας να υπάγονται εκκλησιαστικώς στην βουλγάρικη εξαρχία και όχι στο δικό μας το Πατριαρχείο. Με άλλα λόγια, βάλθηκαν να μας αρπάξουν την Μακεδονία μας και να την κάνουνε βουλγαρική.  
Στην αρχή προσπάθησαν να το πετύχουν με το καλό. Με δώρα και με υποσχέσεις. Σαν είδαν, όμως, ότι οι Έλληνες αντιστέκονταν και δεν εγκατέλειπαν ούτε την Γλώσσα τους ούτε και το Πατριαρχείο τους, έβαλαν μπρος τις απειλές, την τρομοκρατία, τα βασανιστήρια, τους εμπρησμούς, τα μαχαιρώματα, τις εκτελέσεις και τις κρεμάλες.
Ένοπλες ομάδες φανατικών Βουλγάρων, οι λεγόμενοι κομιτατζήδες, είχανε γίνει τότε ο φόβος και ο τρόμος των χωριών μας. Αλλοίμονο, παιδάκι μου, σε όποιον αντιστεκόταν στο πέρασμά τους. Ολόκληρα χωριά παραδόθηκαν στις φλόγες. Σοδιές και ζωντανά αρπάχτηκαν και αφανίστηκαν. Γυναίκες βιάστηκαν. Μικρά παιδιά κακοποιήθηκαν. Παπάδες κρεμάστηκαν.  Δάσκαλοι αποκεφαλίστηκαν. Γιατροί και προύχοντες εκτελέστηκαν.

- Τους παπάδες και τους δασκάλους γιατί, παππού, τους κυνηγούσαν οι κομιτατζήδες με τόση λύσσα;
- Τους κυνηγούσανε, παιδάκι μου, διότι τους χαλούσαν τα σχέδιά τους. Ήταν εκείνοι, που κρατούσανε στα χωριά μας άσβεστη την φλόγα της Πίστης και του Γένους μας. Νεαρές δασκάλες πλήρωσαν τότε με το ίδιο τους το αίμα την απόφασή τους, κάτω από τις απειλές των κομιτατζήδων, να συνεχίζουν να διδάσκουν στα Ελληνόπουλα την Γλώσσα και την Ιστορία των προγόνων μας.
Τώρα που μεγάλωσες και μπορείς και διαβάζεις μόνος σου, θα πάμε μια μέρα μαζί και θα αγοράσουμε ένα βιβλίο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, που αναφέρεται στην δράση του Μητροπολίτη της Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη. Εκεί να δεις αγώνες και κινδύνους και φυλακίσεις και θυσίες για την Πατρίδα και την Πίστη.
Ο Γερμανός Καραβαγγέλης ήταν ο συντονιστής του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν εκείνος, που συνεργαζότανε στα κρυφά με τον Παύλο Μελά, που στήριζε τους τρομοκρατημένους χωρικούς, πηγαίνοντας, με κίνδυνο της ζωής του, από χωριό σε χωριό, που άνοιγε εκκλησιές κλειδωμένες από τους Βουλγάρους, που ενίσχυε ηθικά και υλικά όλα τα ελληνικά ανταρτικά σώματα.

- Τι ήταν, παππού, τα ελληνικά ανταρτικά σώματα;
- Οι Έλληνες, καλό μου εγγονάκι, μπροστά στις βαναυσότητες των Βουλγάρων, δεν έμειναν με δεμένα τα χέρια. Οι πιο τολμηροί και οι πιο γενναίοι αποφάσισαν να αντισταθούν. Να φυλάξουν τα χωριά τους από τις εγκληματικές επιδρομές των κομιτατζήδων, να κρατήσουν τα σχολεία τους ανοιχτά με δασκάλους Έλληνες και να συνεχίσουν να λειτουργούν τις εκκλησιές τους στο όνομα του Πατριάρχη.
Έτσι, πήραν  στα χέρια τους τα όπλα και δημιούργησαν τα ελληνικά ανταρτικά σώματα σε ολόκληρη σχεδόν την Μακεδονία.
Ο ρόλος των Ελλήνων αξιωματικών, που αποστέλλονταν μυστικά από την ελεύθερη Ελλάδα, όπως ο Παύλος Μελάς, ο Καραβίτης, ο Κολοκοτρώνης, ο Μαζαράκης κ.α, δεν ήταν άλλος από την καλύτερη δυνατή οργάνωση αυτών των γηγενών Μακεδονομάχων. Αυτών των Ηρώων, που με το αίμα τους λύτρωσαν την Μακεδονία μας από την καταιγίδα του βουλγαρισμού. Την έσωσαν, δηλαδή,  από τις σφαγές, από την ισοπέδωση της πολιτισμικής μας ταυτότητας και τον αφανισμό της εθνικής μας ελληνικής αυτοσυνειδησίας.

- Πόσο κράτησε, παππού, αυτός ο Αγώνας;
- Ο Μακεδονικός Αγώνας, παιδί μου, στην πραγματικότητα είχε αρχίσει από το 1870 περίπου. Από τότε, δηλαδή, που οι Βούλγαροι ξεκίνησαν την εγκληματική τους δράση. Η κρισιμότερη, όμως, φάση κράτησε τέσσερα χρόνια. Από το 1904 μέχρι το 1908. Στα χρόνια αυτά, Μακεδονομάχοι  απ' όλη την Ελλάδα -ντόπιοι Μακεδόνες, Κρήτες, Μανιάτες, Νησιώτες- δίνοντας σκληρές μάχες και θυσιάζοντας και την ζωή τους ακόμη, κατόρθωσαν στο τέλος, να κρατήσουν τους κομιτατζήδες μακριά από τα χωριά μας και να σώσουν την Μακεδονία μας.

- Δηλαδή, παππού, ο Μακεδονικός Αγώνας τελείωσε στα 1908;
- Όχι, παιδί μου. Ο Αγώνας ο Μακεδονικός δεν τελείωσε στα 1908. Συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακατάπαυστα μέχρι και σήμερα.
Εκείνα τα χρόνια χρειάστηκε να γίνει με θυσίες και όπλα. Σήμερα συνεχίζεται, το ίδιο σκληρός και αδυσώπητος, στα τραπέζια των διπλωματικών διαπραγματεύσεων, στα πανεπιστήμια, στις αίθουσες των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε κάθε περίπτωση, που δίνεται ευκαιρία για σχετική ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης.
Όσο θα υπάρχουν εχθροί μας, που αμφισβητούν το όνομα και την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, ο Αγώνας θα συνεχίζεται, χωρίς σταματημό, με τον ίδιο ζήλο και τον ίδιο ενθουσιασμό.  

- Παππού, τους Βούλγαρους κομιτατζήδες τους αντιμετώπισαν και τους απώθησαν τότε οι Μακεδονομάχοι. Από τους Τούρκους, όμως, πότε ελευθερώθηκε τελικά η Μακεδονία μας;
- Η πολυπόθητη ελευθερία της Μακεδονίας μας και η ένωσή της στον κορμό της Ελλάδας ήρθε, τέσσερα χρόνια μετά, με τους Βαλκανικούς πολέμους.
Το καμπαναριό του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη χτύπησε ελεύθερα, για πρώτη φορά μετά από πεντακόσια χρόνια,  ανήμερα της γιορτής του. Στις 26 Οκτωβρίου του 1912.

Πρώτη δημοσίευση: 19/10/2014


Ο Κύριος Ιησούς Χριστός
και η Υπεραγία Μητέρα Του
η επονομαζομένη 
Παναγία Αρβανίτισσα 
να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης

Δεν υπάρχουν σχόλια: